De bloemen blijven bloeien,
het lekkere weer komt eraan.
De dagen worden langer,
en de eerste mooie lentedag van 2020 brak aan.
Ineens is de hele wereld veranderd,
wat eerst nog heel normaal was,
kan nu gewoon niet meer,
en… hier begint het allemaal pas.
In deze surrealistische tijden van Corona lijkt het of de hele wereld stil staat. Maar, als er één ding is waar hardlopers niet van houden, dan is het wel stilstaan!
De marathon in Ibiza (3 april) waar al heel wat trainingsuurtjes in zitten, waar al heel wat voorpret in zat, is deze week afgelast. Net als Washington, Rotterdam, Parijs, Enschede, Hamburg, Wenen, Utrecht, Boston, Londen, Madrid en Leiden overigens. En… er is zeker een reële kans dat mijn marathon (1 juni) in Breda, waar al heel wat organisatie uurtjes in zitten ook geen doorgang zal gaan vinden. Heel begrijpelijk ook natuurlijk.
Drie maanden geleden,
had niemand nog van COVID-19 gehoord.
Maar door deze agressieve, exponentiële vorm,
werd ons dagelijks leven ineens ruw verstoord.
Een week geleden heb ik mijn work office verruilt voor mijn thuis office. Maar wat doe je als je zoveel mogelijk binnen moet zijn? Hoe schep je wat orde in die onzekere chaos? Dus na een dag tussen 4 op je af komende muren is het erg fijn om de dag af te kunnen sluiten in de frisse buitenlucht. Of de dag juist lekker te genieten van een ochtendloopje in de prachtige natuur. Met deze heerlijke lente taferelen en steeds warmer wordende temperaturen is dit altijd één van de beste tijden om buiten actief te zijn. Maar nu zoek ik bewust het buitengebied op om de minimale tegenliggers die ik tegenkom makkelijk te kunnen omzeilen. Met een ruime boog loop ik om ze heen, iedereen doet hetzelfde, iedereen zwenkt van de ene trottoir naar de andere, net of het heel normaal is. Maar wat geniet ik van deze (zwenk)momentjes, zolang het duurt!
Hardloopdoelen staan op een laag pitje,
nu éxtra genieten van de natuur.
Maar het virus reikt in ijltempo om zich heen,
dus ik vrees, niet meer van lange duur.
Drie weken geleden liep ik met 20.000 anderen nog een PR bij de halve marathon van de CPC loop, niet wetende dat het voorlopig de laatste wedstrijd zou zijn. Nu zijn mijn loopjes allemaal solo (en soms met vriendlief aan mijn zijde). Samen lopen zit er voorlopig helaas niet meer in. Sterker nog, we zijn gewoon een bedreiging voor elkaar geworden. Omhelzingen, kussen of een hand geven kan al ziekmakend of zelfs dodelijk zijn.
De straten zijn uitgestorven,
de mensen komen nauwelijks buiten.
Grote en kleine events worden afgelast,
en steeds meer winkels sluiten.
Maar ik ben nog heel vitaal met een goede weerstand en een krachtig immuunsysteem. Je wilt helpen, maar gewoon door thuis te blijven en zeker niet in de buurt van mensen te komen is het beste medicijn. Echter, ook op afstand kun je in deze onzekere en risicovolle tijden een lach op de bezorgde gezichtjes van onze medemensen creëren. Dus zo geef je gehoor aan bijvoorbeeld een oproep om een verjaardagskaart te sturen aan een onbekende oma van 80 die geïsoleerd haar feestje in haar eentje moet vieren, in deze roerige, chaotische tijden. Je belt toch even vaker naar iemand uit de risicogroep met een oppepper omdat net jouw bezoekje fataal kan zijn.
Ondanks deze tijden van social distancing,
komen mensen juist ook nader tot elkaar.
Initiatieven om anderen te helpen worden geboren,
want de pandemie vormt een serieus groot gevaar.
Door het virus en alle maatregelen wordt Nederland gedwongen terug te gaan naar de basis, naar de kern van het leven. Iedereen heeft weer écht tijd voor elkaar en tijd voor de meest elementaire dingen in het leven. Je gaat meer waarderen wat je hebt en we zien weer wat écht belangrijk is in ons bestaan. De economie wordt opnieuw uitgevonden. Iedereen weet inmiddels wat een “vitaal beroep” is. En het wordt nu weer heel duidelijk welke mensen het fundament van onze samenleving vormen. De kanjers die onder andere werken in de zorg, het onderwijs en bij de politie. Ze zouden ook meer de waardering moeten krijgen die ze verdienen. En nu de kinderen thuis onderwijs genieten, ziekenhuizen vol raken, gepensioneerden in de zorg vrijwillig bijspringen met gevaar voor eigen leven zijn we allemaal blij dat we zoveel helden in ons midden hebben!
In een tijd waarin de wereld lijkt te stoppen,
doe ik een stapje opzij met mijn hardloopschoen.
Niet alleen in een vitaal beroep,
maar iedereen kan iets voor een ander doen!
Stay safe and healthy!
Elle