Raceday – 03 november 2019 – 49ste editie
Wat een mooie dag om alle 5 de wijken van New York al rennend te verkennen. Iedere stap heb ik meegemaakt, vanaf de ochtendwekker tot aan de finishlijn 42 kilometer en 195 luttele meters verderop.
4:25 – Manhattan (57th street) – eh – eh – eh – eh – eh – eh – eh
De wekker gaat, ondanks dat ik de dag ervoor alles goed in de puntjes heb voorbereid moet ik toch nog even aanpoten. Hoe kan ik de knie nu het beste intapen? Qua eten, is dit wel genoeg? Toch nog even een extra gelletje meenemen. Ik heb horrorverhalen gehoord over het lange wachten in de kou in de startvakken, toch nog die muts maar meenemen. Ik merk dat de zenuwen nu al toenemen, maar waarom? Voor wie doe ik dit eigenlijk? Toch gewoon voor mezelf (oké en mijn coach die me al die maanden motiveert, oppept en mij heeft klaargestoomd voor dit ene moment). Snel de bus in en richting de bekende Verrazano Bridge.
6:53 – Aankomst: Na een rustig (iedereen is nog te moe en te zenuwachtig om enthousiast te doen) busritje van zo’n 1,5 uur werden we gedropt op een kilometer of 3 voor het evenemententerrein. Een hele loop en heel wat security checks later arriveerden we op het evenemententerrein. Zo, wat is dit groot! Tja en je beseft weer gelijk dat je in het gigantische New York bent. In totaal zijn er wel 74(!) startvakken. Met 55.000 lopers is dit ook officieel de grootste marathon van de wereld. Op het evenemententerrein werd goed voor ons gezorgd om de laatste energie, in de vorm van stroopwafel / bagel koolhydraten, en vocht binnen te krijgen. Je merkt dat New York (en al die internationale lopers van 180 verschillende nationaliteiten) echt wakker beginnen te worden en het feestje begint hier al. Wat een geweldige sfeer!
9:40 – Staten Island: Het startschot is gegeven. De adrenaline giert door mijn lijf, de zenuwen worden sterker. This is it!
Dan hoor ik de legendarische woorden van Frank Sinatra: “Start spreadin’ the news, I’m leavin’ today. I want to be a part of it. New York, New York“ uit de luidsprekers galmen, wat is dat een kippenvel moment. Wetende dat tienduizenden mensen dit ook horen, ook voor dezelfde uitdaging staan, je loopt (of eigenlijk rent) je eigen race, maar je voelt je zo verbonden met een massa sportievelingen om je heen. Wat geeft dat een goed gevoel. Ik heb nu nog het gevoel dat ik de hele wereld aan kan. Hopelijk kan ik dit gevoel zo lang mogelijk vasthouden, want dit is een fantastisch gevoel kan ik beamen. Uitgelaten lopen we richting de start. We laten ons meevoeren door de feestende vibe en enthousiaste sfeer. De eerste zijn al over de startlijn gegaan. Kledingstukken vliegen in de rondte, handschoenen zie ik voor mijn neus voorbij vliegen. Mutsen gaan af. Rustig probeer ik de kledingstukken op de grond te ontwijken, nog heel even…
9:44 Yes, onze beurt! Al snel nam ik afscheid van mijn sportieve vrienden Suus, Alfons, Corné en Diane want ik had besloten mijn eigen race te gaan rennen. Nog even (1 mijl) kon ik dit geweldige moment delen met vriendlief Rob, voordat ik ook van hem afscheid zou gaan nemen. Het was een zware mijl want we gingen één van de zwaarste bruggen van het parcours op, maar toch kwam het einde van die ene mijl (bovenop de brug) veel te snel. Succes, See you at 26.2 Rob!
10:03 – Brooklyn: Na deze eerste helling en het ontwijken van al die rondslingerende kledingstukken, kan het alleen maar makkelijker worden toch? Ik loop op de fourth avenue en wat een drukte hier in Brooklyn. Ik zie de New Yorkse straat steeds verder vollopen. Ik loop niet meer alleen tussen de sportievelingen in de groene wave, maar ik mag ook plaatsmaken voor de andere twee (oranje en blauwe) waves. Of eigenlijk mogen zij plaatsmaken voor mij, want ik merk dat ik er lekker inzet en ik loop een stukje sneller dan aanvankelijk gepland. Tja, blijf ik in deze flow of ga ik gas terugnemen om mijn benen te sparen voor de andere bruggen die nog in het verschiet liggen? Dat zijn nou de dilemma’s waar je als hardloper mee te maken krijgt. Je hebt ook tijd genoeg om je hardloopstrategie te herzien en aan te passen. In de flow blijven it is en ik ren nog lekker even verder.
11:39 – Queens: Ondanks dat van die 26 mijl, maar 2 mijlen door Queens gaan, zal deze klim op de Queensboro Bridge me nog lang heugen. Het uitzicht maakte veel goed maar wat een heftige brug om een goede pace vast te blijven houden, om überhaupt een pace vast te houden…
11:58 – Manhattan (part 1): Net na de brug stonden mijn fans. Ik kwam met mijn camera (lees: telefoon), vaart makend de brug af om het hevige gejoel van mensen tegemoet te komen. Vol enthousiasme stak ik mijn handen in de lucht en het gejoel nam zeker met 15 decibel toe. Wat was dit weer een enorm kippenvelmomentje, mensen rijen dik die mijn naam riepen omdat ik, in tegenstelling tot de andere lopers, de buitenbocht nam en dicht bij ze in de buurt kwam. Bijkomend van dit momentje stond daar onze trouwe supporter Jeanette omringd met nog een aantal oranje jassen mij hard aan te moedigen. Dus ik had weer voldoende adrenaline om weer een aantal mijl gewoon lekker door te knallen.
12:22 – Bronx: Hier had ik het even lastig. Ondanks dat ik nog niet gerekend had om extra energie tot me te nemen middels een Maurten gel, merkte ik wel dat ik toch mijn energiereserves moest aanvullen. Nog net op tijd voor wat extra power voor de laatste brug… Ik was hier erg met mezelf bezig dat ik niet eens gemerkt heb dat ik vriendlief aan het inhalen was, dus zijn geroep aan de andere kant van de straat is me ook helemaal ontgaan… En ik bleef mooi nog even verder rennen.
12:47 – Manhattan (part 2): Yes, het laatste deel breekt aan. De laatste 10 kilometer van de marathon zijn lang én zwaar. Nu is dit New York waar alles groot en gigantisch is, waarbij alles in de vergrotede trap geldt. Het kan aan mij liggen, maar die laatste 10 kilometers leken hier in The Big Apple dan ook véél langer én véél zwaarder. Maar zodra je Manhattan weer binnen komt staan de rijen ineens weer dik met supportende mensen. Ontelbare keren wordt je naam geroepen en schreeuwen ze jou weer een extra mijl dichter naar die felbegeerde finishlijn toe in het beroemde, maar zeker super heuvelachtige Central Park.
13:10: De felbegeerde finish komt in zicht, maar ik zie hem nog niet door al die mensen die er voor staan… ;-). Kijkend op mijn horloge zie ik dat het nog vier kilometer is. Ik denk terug aan wat films, en probeer na te gaan of Central Park altijd al zo heuvelachtig is geweest… Waarom was me dit nooit opgevallen? Ik voel me knieblessure weer opkomen, de knie die een paar dagen geleden nog gedry-needled is. Ik ben wel blij dat ik toch mijn Herzog compressiekousen vanochtend aan heb getrokken. Maar door de euforie, de adrenaline en de enorme afleiding langs de kant is de pijn te verwaarlozen (daarnaast zijn er ook wel andere ledematen die ik voel). Het laatste stukje is zwaar, maar het overrennen van die felbegeerde finishlijn in één van de machtigste steden van de wereld, tijdens één van de zwaarste maar legendarische marathons van de wereld, was het helemaal waard!
Ik zeg een DIKKE check!
Al die maanden, al die tijd aan trainingskilometers, al die uurtjes die ik niet kon spenderen aan een sociaal leven, al dat lekkere eten wat ik keer op keer moest laten, al dat zweet en afzien vergeet je gelijk weer als je jouw laatste energie eruit gooit op die finishlijn en de organisatoren klaar staan om dikke, waardevolle plak om je tere nekje te hangen.
Welke marathon is next, Suus, Alfons, Corné, Diana, Rob en Jeanette?